Advies van dé specialist: Leer er maar mee leven en maak een carrière switch....

Vanaf mijn jeugd heb ik al last van zware hoofdpijnen. Inmiddels weet ik dat deze hoofdpijnen ontstaan vanuit mijn onderrug. Ik heb altijd zonder moeite de bekende Marijke Hellweger uitspraak automatisch toegepast: ‘lipjes getuit, borstjes vooruit’ doordat mijn onderrug ‘hol’ staat.

Door de jaren heen is de hoofdpijn altijd teruggekomen en weet ik dat lichamelijk werk zijn tol eist op mijn lichaam. Vijf dagen werken op het terras (weet je nog, toen de horeca open was in 1862), staat gelijk aan één dag plat liggen met hoofdpijn.

In mijn zoektocht naar dé oplossing om de hoofdpijn uit te bannen zijn alle specialisten al voorbij gekomen; manueel therapeut, chiropractor, osteopaat (wist niet eens dat het bestond), fysiotherapeut, energetische massage, bindweefsel masseur en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Sommige therapieën deden helemaal niets voor mij, andere leken soms beter te werken maar niets was blijvend. Ik was op zoek naar dé oplossing die ervoor ging zorgen dat ik nooit meer hoofdpijn krijg! Oké dat is misschien een iets te optimistische verwachting, maar you get the point.

Mijn man had het al vaker gezegd: maak nu eens een afspraak met de huisarts en laat foto’s maken. Maar zoals iedere vrouw, luister je nooit meteen naar je man en volg je je eigen-wijsheid. Waarop ik naar een jaar met het geniale idee kwam om naar de huisarts te gaan.

Het gesprek bij de huisarts was niet heel boeiend, het kwam erop neer dat hijzelf niets voor mij kon doen en dat hij me door zou verwijzen naar een specialist.

Ik heb altijd meteen hoge verwachtingen van een specialist, ik hoor dan altijd zo een Halleluja muziekje op de achtergrond, want dat is mijn ogen dé persoon die dé oplossing heeft voor al mijn problemen!

Vol verwachting ging ik naar het ziekenhuis, met uiteraard mijn pas gekochte super de luxe ‘sterrenbeeld’ mondkapje (ja, je mag er ook tijdens coronatijd hip bijlopen). Wat een tegenvaller dat ik deze weer moest afzetten en een ‘normaal’ mondkapje moest dragen, aangereikt door een ingepakte-supersteriele-corona-proof-dame van het ziekenhuis…

Tijdens mijn zoektocht naar een balie, bleek het dat ik mijn paspoort moest scannen in een digitale ‘zuil’. Ik ben altijd heel goed met nieuwerwetse technologie (Not!). De eerste zuil gaf na het scannen een technische storing aan, gevolgd door de tweede zuil…ondertussen tikte de minuten door en hielden deze twee zuilen mij zodanig op dat ik te laat zou komen voor mijn afspraak. Ik liep naar de eerste balie die ik kon vinden met een persoonsvorm erachter waar een vriendelijke dame mij hielp met het bevestigen van mijn komst en mij de weg probeerde uit te leggen naar de juiste afdeling.

De afdeling kon ik uiteraard niet in één keer vinden in het doolhof genaamd het ziekenhuis waarbij er weer een andere vriendelijke persoonsvorm mij naar de juiste gang begeleidde. Ik dacht heel even dat ik weer buiten stond vanwege de verkeerslichten die er aan het begin van de gang stond, maar ook dit bleek weer een nieuwe technische- corona- uitvinding te zijn.

Vijf minuten later aangekomen dan gepland zat er een Xtra-desinfecterend- hygiënische- coronaproof- dame achter een gesloten, glazen raam. Geen plexiglas raam, nee, een gewoon normaal raam die je in normale omstandigheden openschuift om de patiënt te woord te staan maar die nu geheel coronaproof dicht bleef. Mocht er toch een spettertje spuug door je mondkapje ontsnappen was deze Xtra-desinfecterend-hygiënische -coronaproof- dame zelfs dáár op voorbereid . Want naast het gesloten raam (zou me niets verbazen als dit kogelvrij glas was) had zij ook nog een mondkapje op.

Ik herhaalde drie keer mijn naam en schreeuwde vier keer door het glas heen voor wie ik kwam. Na diverse malen gezocht te hebben in het systeem, kon ze mijn afspraak niet vinden waarop ze aan mij vroeg of ik wel zeker wist dat ik niet per ongeluk de afspraak verzet had. Oké, ik ben vaker verstrooid en vergeetachtig, maar ik wist toch heel zeker dat ík deze afspraak niet verzet had. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat er een fout moest zijn gemaakt door haar collega…

Excuses werd gemaakt (het zal een keer in één keer goed gaan) en na vier keer mijn mailadres te hebben herhaald voor een nieuwe afspraak, kon ik weer terug naar huis….

Maar goed, de week erop zat ik tegenover de ‘Hallilujah’ specialist (dit keer een man) en hij hoorde mijn klachten aan. Ik mocht me uitkleden in het kleedkamertje en op de onderzoekstafel (zo noemen ze dat ook bij de dierenarts) plaatsnemen.

Ik blijf dat altijd een beetje beschamend vinden om voor een vreemde man uit de kleren te gaan dan mijn eigen man: zit mijn BH nog goed, valt die vetkwab net binnen mijn onderbroek of erbuiten, heb ik mijn bikinilijn wel goed bijgewerkt?! Eenmaal over mijn gene heen, kietelde hij mij onder mijn voeten, scheen een irritant licht in mijn ogen en vouwde me dubbel. Daarna mocht ik me (gelukkig) weer aankleden en ging hij het resultaat met mij bespreken.

De conclusie was dat hij niets vreemds aan mijn lichaam kon ontdekken alleen dan dat mijn rug nogal hol was. Dat had ik hem zelf ook kunnen vertellen….

Maar goed, dan nu de oplossing volgens dé ‘Halleluja' specialist! Tromgeroffel: ‘Leer er maar mee leven en maak een carrière switch’. Met open mond keek ik hem aan….ben ik voor deze uitslag een tweede keer terug gekomen naar het ziekenhuis? Ben ik voor dit ‘professionele advies’ doorverwezen vanuit de huisarts om de conclusie te horen dat ik er maar mee moet leren leven?

Mijn radartjes begonnen te draaien en ik zei: u kunt toch wel een MRI scan maken, om te kijken of er ergens een blokkade zit? Ik wil de oorzaak graag aanpakken. Hij keek me stoïcijns aan en zei: er zijn zoveel mensen die dagelijks hoofdpijn hebben….en een foto heeft geen baat bij verdere behandeling. Maar er was wel nog iets anders dat hij voor mij zou kunnen doen….in spanning wachtte ik zijn oplossing af….’ik kan je sterkere medicatie voorschrijven, maar dat zou ik je niet aanraden.’

Dus dát is de oplossing volgens de ‘Halleluja specialist’; niet de oorzaak aanpakken, alleen het gevolg oplossen door medicatie. Lekker de farmaceutische industrie sponsoren want die hebben het in deze tijd toch al zo zwaar en mijn leven loopt weer op rolletjes. Ik heb deze meneer ‘vriendelijk’ bedankt (maar in gedachten niet heus) en ben de kamer volledig onbevredigd uitgelopen.

‘No way’ zei ik hardop tegen mezelf. Ik ga hier echt niet mee leven, daar ben ik nog veel te jong voor! Ik zoek mijn eigen weg wel uit, zónder medicatie.

De volgende dag had ik een afspraak gemaakt bij de Osteopaat en moest ik alweer voor een man uit de kleren (gelukkig is mijn man niet jaloers) waar ik al eerder positieve ervaringen mee had (op een professionele manier hé?). Ook deze man heeft mij dubbel gevouwen en ik heb op die ‘werkbank’ gelegen in houdingen waar mijn man niet eens van wist dat ik zo flexibel kon zijn. Enfin, ik ben flink gebogen en hij heeft mij flink gekraakt. Soms was ik bang dat hij mijn nek zou breken, maar blijkbaar was dat gelukkig niet zijn intentie en kon ik in vrede het pand verlaten.

Momenteel werkt de Osteopaat en een goede massage op z’n tijd het beste om hoofdpijnaanvallen te beperken. Ik probeer iedere avond een nek-schouder-rug massage voor elkaar te krijgen door mijn man lief aan te kijken, maar tot nu toe heb ik dat gewenste effect nog niet bereikt.

Ik blijf doorgaan met de zoektocht naar het optimale fijne leven en volg mijn eigen wijsheid hierin en daar heb ik geen 'Halleluja specialist' voor nodig!