En dan zegt je kind opeens: 'mam, ik ben non-binair!'

Een jongen of een meisje, twee hokjes, zwart of wit, meer bestaat er niet. Ik wist dat er meisjes zijn die zich een jongen voelen en andersom en dat ze zich kunnen laten 'ombouwen'. Maar toen mijn kind van 11 jaar zei dat ze (of hij?) non-binair was, moet ik eerlijk zeggen dat ik geen flauw idee had wat dit was. Inmiddels ben ik wat meer ingelicht en weet ik van een LHBTQ+ beweging met bijbehorende vlaggen, kleuren en slogans. Het houdt in ieder geval in dat ze zich geen meisje voelt (zo ver was ik al) maar dus ook geen jongen.

Vanaf het moment dat ik zwanger was, of correct gezegd: 'we' zwanger waren (wat ik nog steeds vreemd blijf vinden, want wij vrouwen hebben die 9 maanden toch wel ietsje meer te voorduren dan de partner....), wilden we het geslacht direct weten en het werd een meisje! En ja hoor....ik ging er vol voor! Roze kamer, prinsessen, eenhoorns, het kon mij niet meisjesachtig genoeg zijn.

Na een aantal jaren bleek ik echter de enige te zijn die blijer werd van de Barbie afdeling dan mijn dochter, die meer met Lego en auto's had. Rokjes en jurkjes werden niet meer gedragen en het haar moest korter dan kort. Ik vond het mooi om te zien dat ze goed wist wat ze wilde en ondanks dat ze niet graag op de voorgrond staat, toch zichzelf durfde te uitten. Ze werd vaker als jongen aangesproken, maar dit vond zij verre van vervelend.

Maar ik zal toegeven dat ik als ouder ook veel moet leren in dit proces. Mijn kind leert mij dat er meer is dan twee hokjes. Wat voor ons als ouder zijnde heel normaal is geweest in onze jeugd en waar ik verder niet over nadenk, kan voor haar heel kwetsend zijn. Voorbeeld: bij de gym werd er een verdeling gemaakt tussen jongens en meisjes. Voor een kind dat zich geen meisje voelt, voelt ze zich er niet bij horen. Ze kwam thuis en zei: 'Waarom moet er een verdeling zijn? Ik ben geen jongen, ook geen meisje, ik ben gewoon ik! ' Voor haar voelt dit dus als een soort van discriminatie waar ikzelf nooit over nagedacht heb en de leraren ook niet...

Hoe ga je hiermee om? Hoe spreek je haar aan? Ze is geen zij, maar ook geen hij...Ik probeer zoveel als mogelijk te luisteren naar haar en hoe zij wilt dat mensen haar aanspreken en met haar omgaan. We hebben een gesprek gehad met school en ik vond het onwijs mooi om te zien hoe 'open-minded' zij hierin staan. Ook zij moeten aan dit idee wennen dat de samenleving meer mag afstappen van de man-vrouw kwestie.

Samen hebben we afgesproken dat ze niet naar kinderfeestjes of uitjes hoeft te gaan waarbij 'meisjesachtige' activiteiten worden gehouden zoals elkaar make-upen of modeshows lopen. Het kind komt hier doodongelukkig van terug.

Het is niet makkelijk voor haar, omdat ze wel merkt dat ze uitleg moet geven over 'wie' zij is, Ze wordt vaker vreemd aangekeken en er wordt aan haar gevraagd 'wat' zij nu is. Ik hoop dat met genoeg begrip, erover praten en het bespreekbaar maken in de omgeving dat zij zich lekker in haar vel voelt en heerlijk zichzelf kan zijn. Want tja, dat is toch uiteindelijk wat iedere ouder wilt voor haar kind...