Loslaten in Coronatijd
Ik ben een volhouder, een doorzetter en zit niet stil. Dit klinken als goede eigenschappen, maar het kunnen ook valkuilen worden. Jarenlang ‘leefde’ ik mijn werk met als gevolg dat stilzitten niet goed voelde. Op de één of andere manier mocht dit niet van mezelf. Want als ik stil zit, dan doe ik niets wat zinvol is en als ik niets zinvols doe dan ben ik nutteloos en nutteloos voelt niet goed…Die overtuiging ligt er in de corona tijd dik boven op!
Mijn ‘horeca’ werk viel half oktober stil. Al jaren riep ik: ‘daar heb ik geen tijd voor’. En nu had ik eindelijk tijd voor mezelf! Ik kon alles gaan doen wat ik graag wilde, schilderen, wandelen, sporten, schrijven, focussen op voeding en …….een nieuw bedrijf opzetten! Met als gevolg….een planning maken waarbij ik om 7 uur opstond: ik MOEST een half uur sporten, daarna MOEST ik een uur wandelen, daarna MOEST ik bezig zijn met mijn nieuwe werkzaamheden én ik MOEST nog 5 kilo afvallen. Kortom: mijn agenda liep weer vol en ik merkte dat ik wéér geïrriteerd begon te raken en een kort lontje kreeg. Op het moment dat mijn dochter aan het huiswerk zat en mij vragen begon te stellen, begon ik alweer te denken: ja, maar DAAR heb ik geen tijd voor….Ik heb mezelf al die tijd voorgehouden dat ik structuur MOET hebben, want anders…..ja, anders wat eigenlijk? De grootste valkuil in dit hele verhaal ben ikzelf. Ik maak het mezelf moeilijk door mezelf dingen op te leggen en mijzelf een schuldgevoel op te leggen als ik me niet aan mijn planning houd en ‘onnuttige’ dingen doe. Want ik heb namelijk geleerd: een afspraak met jezelf is ook een afspraak! En dat klopt natuurlijk wel, maar hoe zwaar laat je dit wegen en ten koste van wat?
Vanaf deze week ga ik het anders doen: ik doe wat op dat moment goed voelt: geen vaste planning. Ik begeleid mijn dochter met haar huiswerk en heb geen ‘verborgen’ agenda in mijn hoofd. Geen stemmetje dat roept: je MOET nog sporten, je MOET nog een blog schrijven, je MOET nog eten….Ik heb vanmorgen niet ontbeten omdat ik daar nog geen zin in had én ik als lunch een boterham met hagelslag gepakt omdat ik daar zin in had. Het mooiste is…ik merk geen frustratie, ik ben er kalm onder en dat voelt op dit moment fijner dan mijn eigen gejaag.
En terwijl mijn dochter nu op haar kamer is, heb ik het moment gepakt om deze blog te schrijven. Niet omdat het MOET, maar omdat het MAG. En zo komt er tóch wat zinvols uit mijn handen….;) Lekker, deze manier van werken!